شناخت امام حسین(ع)
از امام حسین (ع) نه تنها در محرم که بلکه در همه فصول و ماههای سال باید حرف زد. امام حسین (ع)، بهانه زیستن، دلیل گفتن و شایسته عشق ورزیدن است. امام حسین (ع) راه میان بر است؛ با او سریعتر و زیباتر می توان به خدا رسید. آنانی که نام و یاد ابا عبدالله را در ماهی بنام محرم محدود و محصور می کنند، امام حسین (ع) و مرام او را نفهمیده اند! امام حسین (ع) را در محرم و در بیرون و پیش و پس از این ماه باید جست و جو کرد و یافت. امام حسین (ع) منحصر به زمین و خاکیان نیست؛ در آسمانها آسانتر، سراغ امام حسین (ع) را می توان گرفت. امام حسین (ع) کوهسار است؛ اما کوهساری که تا عرش امتداد یافته است. چگونه باید از امام حسین (ع) گفت، پدیده ای که بدخواهان و مسخ شدگان، توان درک و فهمش را ندارند و هواداران و مریدان، در توصیفش، الکن و بی زبان مانده اند! محرم، بهانه ای است برای شناخت امام حسین (ع) و یارانش، اما آیا می توان امام حسین (ع) و یاران متفاوتش را با هزاران محرم و ذیحجه شناخت؟! بزعم این خامه، امام حسین (ع) تا ابدیت انسان و جهان، نا شناخته خواهد ماند؛ چرا که برای شناخت ارواح بزرگ و متعالی، یا همردیف آن روح باید بود و یا بالاتر و قوی تر از آن و قدر متقین و مسلم، که ارواح انسانهای عادی، نه در ردیف آن روح بزرگ و مقدس می توانند قرار داشته باشند و بطریق اولی که بزرگ تر و قوی تر از روح ابا عبد الله هم نیستیم تا بتوان به درک واقعی آن روح بی بدیل و متعالی دست بیازیم.
بلی ارواح بزرگ تر از ارواح انسانهای معمولی و اما کوچکتر از روح حسین بن علی (ع) شاید بتوانند به درجاتی از درک و فهم بخشی از ویژگی های معنوی شخصیت ابا عبدالله الحسین (ع) دست پیدا کنند. ارواحی چون روح سلمان فارسی، ابوذر غفاری، عباس ابن علی، حبیب ابن مظاهر، حر بن یزید ریاحی و تعداد اندکی دیگر از مومنان صدر و ذیل اسلام. و اما ما انسانهای عادی و با ارواح ضعیف و باایمانهای ضعیف تر، برای درک و فهم شمه ای از حقیقت ملکوتی و معنوی امام حسین و حتی یاران بزرگوار او (ع) نیازمند به فلترها، وسیله ها و واسطه های شناخت و فیض هستیم تا در پرتو شناخت و معرفت آنان از ارواح بزرگی چون امام حسین (ع) و امثال آن بزرگوار، به شناخت و معرفتی ولو اندک نائل آئیم.
سوگواری ها و عزاداری های متداول و مرسوم در میان امت اسلامی برای ابا عبدالله الحسین (ع) و یاران بی مانند او، اگر چه لازم، پسندیده و ضروری به نظر می رسند، اما این گونه موارد برای شناخت نسبی و ممکن امام حسین (ع) مخصوصا آن معرفت و شناختی که بتواند پایه عمل و حرکت شیعیان و دوستداران آن امام همام قرار بگیرد، ابدا کافی نبوده و اهتمام بیشتر و بهتر امت مسلمان را می طلبد.
ما امامیه به این باوریم که پیامبر بزرگوار اسلام و چهارده نور مقدس و معصوم، همگی قرآن های ناطق اند. بر اساس این باور، امام حسین (ع) نیز معصوم و یکی از قرآن های ناطق در کنار کتاب سامط خداوند متعال است. پس با این حساب، فهم و درک و تلاوت قرآن ناطق، تنها به محرم و صفر و ماههای دیگر سال، محدود و محصور نمی شود. همچنانکه استفاده و بهره وری از قرآن عظیم الشأن و کتاب سامط الهی، زمان و مکان خاصی ندارد و همواره باید در محضر آن نشست و با مطالعه دقیق و تعقل و تفکر و تدبر در آیات زندگی بخش و بلندش، استفاده تام و تمام را از آن برد. آری امام حسین (ع) را باید تلاوت کرد؛ باید در صفحه صفحه روح بلند ابا عبد الله تدبر و تفکر کرد تا بتوان جرعه جرعه معرفت و شناخت را از محضر ملکوتی این قرآن ناطق خداوند (ج) کسب کرد. آری امام حسین (ع) را باید تلاوت کرد و با تدبر در آن، خویشتن را ساخت و به خدای امام حسین (ع) نزدیک و نزدیکتر شد.
بلی ارواح بزرگ تر از ارواح انسانهای معمولی و اما کوچکتر از روح حسین بن علی (ع) شاید بتوانند به درجاتی از درک و فهم بخشی از ویژگی های معنوی شخصیت ابا عبدالله الحسین (ع) دست پیدا کنند. ارواحی چون روح سلمان فارسی، ابوذر غفاری، عباس ابن علی، حبیب ابن مظاهر، حر بن یزید ریاحی و تعداد اندکی دیگر از مومنان صدر و ذیل اسلام. و اما ما انسانهای عادی و با ارواح ضعیف و باایمانهای ضعیف تر، برای درک و فهم شمه ای از حقیقت ملکوتی و معنوی امام حسین و حتی یاران بزرگوار او (ع) نیازمند به فلترها، وسیله ها و واسطه های شناخت و فیض هستیم تا در پرتو شناخت و معرفت آنان از ارواح بزرگی چون امام حسین (ع) و امثال آن بزرگوار، به شناخت و معرفتی ولو اندک نائل آئیم.
سوگواری ها و عزاداری های متداول و مرسوم در میان امت اسلامی برای ابا عبدالله الحسین (ع) و یاران بی مانند او، اگر چه لازم، پسندیده و ضروری به نظر می رسند، اما این گونه موارد برای شناخت نسبی و ممکن امام حسین (ع) مخصوصا آن معرفت و شناختی که بتواند پایه عمل و حرکت شیعیان و دوستداران آن امام همام قرار بگیرد، ابدا کافی نبوده و اهتمام بیشتر و بهتر امت مسلمان را می طلبد.
ما امامیه به این باوریم که پیامبر بزرگوار اسلام و چهارده نور مقدس و معصوم، همگی قرآن های ناطق اند. بر اساس این باور، امام حسین (ع) نیز معصوم و یکی از قرآن های ناطق در کنار کتاب سامط خداوند متعال است. پس با این حساب، فهم و درک و تلاوت قرآن ناطق، تنها به محرم و صفر و ماههای دیگر سال، محدود و محصور نمی شود. همچنانکه استفاده و بهره وری از قرآن عظیم الشأن و کتاب سامط الهی، زمان و مکان خاصی ندارد و همواره باید در محضر آن نشست و با مطالعه دقیق و تعقل و تفکر و تدبر در آیات زندگی بخش و بلندش، استفاده تام و تمام را از آن برد. آری امام حسین (ع) را باید تلاوت کرد؛ باید در صفحه صفحه روح بلند ابا عبد الله تدبر و تفکر کرد تا بتوان جرعه جرعه معرفت و شناخت را از محضر ملکوتی این قرآن ناطق خداوند (ج) کسب کرد. آری امام حسین (ع) را باید تلاوت کرد و با تدبر در آن، خویشتن را ساخت و به خدای امام حسین (ع) نزدیک و نزدیکتر شد.